Mo amis
Vo savi tô, quê p’écrirè l’histoère, la vrêta, l’histoère des grandè Eculè, é faut conniaitrè les linguè môrtè, parla les lingue étrinjhire, lire los vieux papis, savê scharschi les novale chuzè, a tan dire, é faut avè d’instrucchon, étrè on Savin. A poè, quand, k’min mê, on a ni l’on ni l’âtre, mé rê du te, alo y est to simple ! … on pu pa écrire l’Histoère. Apoé to ! é n’fâ pas rin ! … Y a preu d’grands ékrèvé, qu’sé drêffon l’pêtre, qu’sétouillon l’cou, qu’on fé on moé d’livrè, mé sovin é sont pas d’acco los on los âtre, e s’rugeon l’groin, é y est a sli ké borlè l’pè fo ! …
Mê alo itié é vo mieu pâ, i ptâ l’nâ.